Beş Hececiler

Beş Hececiler

1908 meşrutiyetinden sonra Türk edebiyatında başlayan millî kaynaklara dönüş hareketi, Ziya Gökalp’ın kurduğu Türkçülük akımıyla hız kazanmıştı. Ziya Gökalp’ın Selanik’te Ömer Seyfettin ve Ali Canip tarafından yayınlanan «Genç Kalemler» dergisine katılması bu akımı daha da kuvvetlendirdi. Amaç, aruz vezninden hece veznine geçmekti.

Ziya Gökalp‘in 12 temmuz 1917’de kurduğu Yeni Mecmua ile tamamen heceye dönülmüş oldu. Gökalp, genç şairleri yalnız hece vezniyle yazmaya çağırıyordu. Ziya Gökalp, Fazıl Ahmet Aykaç, Ali Canip, Orhan Seyfi’nin şiirleri şiire yeni bir hava getirmişti. 14 şubat 1918’de Faruk Nafiz de katılınca hececilerin tarafı iyice kuvvetlendi. 1914-1920 yılları arasında gittikçe kuvvetlenen bu akım sırasında heceyle yazan şairler arasında Faruk Nafiz Çamlıbel, Orhan Seyfi Orhon, Yusuf Ziya Ortaç, Halit Fahri Ozansoy ve Enis Behiç Koryürek Beş Hececiler (veya Hececin Beş Şairi) diye kendilerine ayrı bir isim yaptılar.

Beş Hececiler Kimlerdir?

Faruk Nafiz Çamlıbel (1898-1973), Beş Hececilerin olduğu gibi 1908’den sonra yetişen şairlerimizin en kuvvetlilerindendir. Bir süre Tıbbiye’de okudu, rahatsızlandığı için bu okulu bıraktı, öğretmenlik mesleğine girdi. 1922 yılından sonra çeşitli liselerde edebiyat öğretmenliği etti, 1946’dan 1960 mayısına kadar İstanbul milletvekilliğinde bulundu.

Çamlıbel, Türk edebiyatının Anadolu’ya yönelmesine önem veren., Türk milletinin duygularını dile getiren bir şairimizdir. Saf Türkçesiyle aruz veznini de büyük bir başarıyla kullanmıştır. Başlıca eserleri şunlardır: Şarkın Sultanları (1918), Dinle Neyden (1919), Çoban Çeşmesi (1926), Suda Halkalar (1928), Bir Ömür Böyle Geçti  (1932-1945),  Han  Duvarları (1969), Zindan Duvarları (1967). Ayrıca Canavar, Akın gibi manzum tiyatro eserleri vardır.

Orhan Seyfi Orhon (1890 – 1972), Beş Hececilerin en ünlülerindendir. Hukuk fakültesini bitirdi, çeşitli devlet görevlerinde bulundu, 1946’da Zonguldak’tan milletvekili seçildi. 1950’den sonra çeşitli gazetelere yazılar yazdı. 1965’te İstanbul milletvekili seçildi. Başlıca eserleri: Fırtına ve Kar (1919), Peri Kızı ile Çoban Hikâyesi (1919), Gönülden Sesler (1922), O Beyaz Bir Kuştu (1941), Kervan (1964). Bir romanı ve hikâyeleri vardır.

Yusuf Ziya Ortaç (1895 – 1967), Beş Hececilerden ünlü bir şair ve yazarımızdır. Çeşitli devlet memurluklarında bulundu, öğretmenlik etti. 1950 – 1954 arasında Ordu milletvekilliğinde bulundu. Orhan Seyfi ile birlikte Akbaba adlı mizah dergisini çıkardı. Bu dergi, Türk mizahında önemli bir rol oynadı. Aynı dergide başyazarlık etti. Başlıca eserleri şunlardır: Akından Akına (1916), Cenk Ufukları (1917), Âşıklar Yolu (1919), Yanardağ (1928), Servi Gölgesi (1938). Ayrıca Binnaz ve Nikâhta Keramet adlı tiyatro eserleri, gezi notları vb. eserleri vardır.

Halit Fahri Ozansoy (1891 -1971), İstanbul’da öğrenim gördü. Muğla, Kayseri, Konya ve İstanbul’da edebiyat öğretmenliklerinde bulundu. Şiir kitapları Cenk Duyguları (1917) ve Hep Onun için’dir (1962); Sönen Kandiller (1926) ve Baykuş (1928-29) adlı tiyatro eserleri vardır.

Enis Behiç Koryürek (1892 -1949), Mülkiye’den mezun olduktan sonra bir süre hariciyede görev aldı; Bükreş ve Budapeşte konsolos muavinliği etti. Daha başka devlet memurluklarında bulundu. Daha çok millî konuları işledi. Şiir kitapları şunlardır: Miras (1927), Varidat-ı Süleyman (1949).

Beş Hececiler
Beş Hececiler

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir