Düşüncelerin, duyguların, hayallerin güzel ve etkili bir biçimde anlatılmasına edebiyat denir. Bu yazılı ya da sözlü olabilir.
Ama yazılı ya da sözlü her anlatım edebiyat değildir. Örneğin yazılan iş, dostluk mektupları, gazete haberleri, radyo konuşmaları, yalnız birer anlaşma yoludur. Bunların güzel ve etkili olarak yapılması edebiyatı doğurur. Kalıcılık özelliği de buradan gelir; çünkü ortaya çıkan söz ya da yazı dizisi günlük sözlerden, yazılardan o kadar değişik, o kadar güzel ve etkilidir ki akılda kalırlar ya da tekrar tekrar okunulmak istenirler; elden ele, ağızdan ağıza dolaşırlar.
Edebiyatın gelişmesi doğrudan doğruya dilin gelişmesiyle ilgilidir. Edebiyat, dil belirdikten sonra ortaya çıkmıştır. Daha başka ve doğru deyişle edebiyat, dilin bir ürünü olmuştur. Yazı dilden çok sonra geldiği için ilk edebiyat türleri sözlü olmuştur. Bugün bile sözlü edebiyat türü, özellikle halk edebiyatlarında kendini gösterir. Yazının, alfabenin ortaya çıkışıyla insan toplumları hayat görüşlerini, acı ve sevinçlerini özetleyen sözlü edebiyat ürünlerini duvarların, taşların üzerine işlemeye başladılar. Böylece ağızdan ağıza geçerek kalıcılık özelliğini edinmiş olan edebiyat, yazıya dökülerek ayrı bir ölümsüzlüğe kavuştu.
Daha sonra kâğıt üzerine geçen, bu kâğıtların bir araya getirilip tutturulmasıyla beliren kitaplarda görülen edebiyat, matbaanın geliştirilmesiyle yaygınlaştı; bir azınlığın malı olmaktan çıkıp geniş yığınlara yayıldı. Bugün bir ülkenin hem ekonomi, hem de kültür bakımından gelişmişliği o ülkede okunan, edebiyat değeri taşıyan kitapların sayısıyla ölçülebilir.