Yeryüzünde her ulus ilginç danslar yapar. İlk önceleri bunlar birer hayvanı taklit gibiydi. Yurdumuzda yapılar, bazı danslar açıkça bu özelliği gösterir. Oyuncular art arda oyun yerini dönerek ellerini çırparlar, ağızlarından da kuşların seslerine benzer sesler çıkarırlar.
Dansın bir türlüsü olan balede bile buna rastlanır. Örneğin Kuğunun; ölümü diye tanınan ünlü bir balede kadın baleci elleriyle, kollarıyla ve ufak ayak hareketleriyle bir kuğunun nasıl eriyip yok olduğunu, öldüğünü oynar.
Avustralya’da yerliler delikanlılara kanguru dansı yaptırırlardı: Bu aslında, basit bir taklitten çok kangurunun nasıl avlanacağını öğretmek amacıyla yapılırdı. Sırp köylüleri de her yanım çiçeklerle süsledikleri bir kızın başından aşağı» bir kova su dökerler, sonra da çevresinde hora teperler. Bu yağmur isteme dansıdır. Güneydoğu Asya’da dans kutsal bir iştir. Tapınakların kendi dansları vardır. Bunlar ufak, biçimli el hareketleri, hafif vücut sallanmalarıyla çok şeyler anlatırlar. Bazı yerlerde dansçılar çok küçükten başlayarak yetiştirilir; bunlar durmadan öğrenir, durmadan alıştırma yaparlar. Sonunda törenlere katılacakları gün gelince uyuşturucu bir madde alırlar; kendilerinden geçip müziğe uyarlar. Farkında olmadan yıllarca çalışarak öğrendikleri dansları çılgınlar gibi yapmaya başlarlar. Bu saatlerce sürer; bütün dansçılar baygın yere yığılıp kalana kadar…
Bir zamanların halk dansları zamanla kılık değiştirip şimdi gençlerin yaptığı birtakım danslar biçimine girmiştir. Zaman zaman dünyayı (daha doğrusu Avrupa ve kuzey Amerika Ülkelerini) bir dans çılgınlığı, modası sarar. Herkes dans etmeye başlar. Yarışmalar düzenlenir. Bir modanın hızı geçmeden bir başkası ortaya sürülür.